Plaag: trips
Tripsen zijn gevleugelde insecten van 1mm groot. De larven zijn beweeglijk en beginnen dadelijk na het uitkomen uit het ei met het eten van bladweefsel aan de onderkant van het blad. Door het leegzuigen van plantencellen ontstaan zilvergrijze vlekken op de bladeren, waarop zwarte puntjes (de uitwerpselen) te zien zijn. Door hun goede aanpassingsvermogen zijn tripsen ontwikkeld tot één van de meest bevreesde en verspreide plaaginsecten. Ze veroorzaken belangrijke schade aan zowel groententeeltgewassen, siergewassen als kleinfruit. Ze kunnen zorgen voor misvormde vruchten of schade aan de bloemen. Ze kunnen zich op een korte tijd zeer snel ontwikkelen, vandaar het belang van preventief op te treden.


Bestrijding: roofwants
De roofwants Orius lijkt de meest vraatzuchtige onder de biologische bestrijders van trips. Het is de enige natuurlijke vijand die ook de volwassen tripsen aanpakt. Vaak genoeg ziet men een Orius met een trips op zijn snuit gespiest over het blad lopen. Orius wordt in een groot aantal gewassen uitgezet als biologische tripsbestrijder. In stuifmeelhoudende gewassen (paprika, gerbera, aardbei, aubergine, ...) kan men de roofwants preventief uitzetten van zodra er voldoende bloei is. Samen met andere biologische tripsbestrijders (Amblyseius cucumeris en/of Amblyseius degenerans kan de opgebouwde populatie zo het gewas het hele teeltseizoen tegen trips beschermen.

Men zet de roofwantsen uit door voldoende grote hoopjes op een blad te strooien en deze enkele dagen te laten liggen. Zo krijgen de wantsen de kans om te paren en zich vervolgens over het gewas te verspreiden.

Orius Laevigatus, ook wel de bloemenwants genoemd omdat ze zich van nature daar heel vaak bevindt, is een kleine, afgeplatte wants met een lange, beweeglijke steeksnuit. Ze is ovaalvormig en maar 2 à 3 mm groot. Opvallend zijn de rode ogen. De eieren zijn onzichtbaar en liggen ingebed in het plantenweefsel. De nimfen zijn vleugellozen insecten, in het begin geel van kleur. De oudere nimfen zijn geel met bruine vlekken. In de latere stadia neemt de nimf meer en meer de donkere kleur van de volwassen roofwants aan.

Orius-roofwantsen eten alle mobiele tripsstadia. Jongere Orius-nimfen eten wel alleen tripslarven, maar oudere nimfen en adulten kunnen ook volwassen tripsen aan. Bovendien lust Orius ook allerlei andere prooien zoals bladluizen, spint, wittevlieg of motteneieren. Ze doden soms meer dan nodig is voor hun voeding. Ze vinden hun prooi op de tast, houden haar vast met de voorpoten en zuigen haar met hun steeksnavel leeg.

Orius wordt vaak in combinatie met Amblyseius uitgezet om trips te bestrijden. In stuifmeelhoudende gewassen kunnen ze preventief uitgezet worden omdat ze kunnen overleven op stuifmeel. In andere gewassen worden ze curatief gebruikt.

Orius zit samen met een draagstof in flessen. Het is belangrijk om zowel voor als tijdens het uitzetten de fles regelmatig te draaien en lichtjes te schudden, om zo een gelijkmatige verdeling te verkrijgen van de orius-wantsen. Het materiaal moet op de bladeren in hoopjes uitgestrooid worden en moet enkele dagen blijven liggen zodat de wantsen zich kunnen vestigen in het gewas. Daarna mag de draagstof verwijderd worden. Eens Orius zich in het gewas gevestigd heeft, zijn ze gemakkelijk in de bloemen van de planten terug te vinden.

Orius kan kort bewaard worden, liggend op een koele (niet lager dan 8°C) en donkere plaats.

Orius is verkrijgbaar per 100 st of 500 st. Verspreid Orius over 5 tot 10 introductiepunten. We rekenen 5 tot 10 orius roofwantsen per m², afhankelijk van de aantasting.